W dniu 27 stycznia 2023 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał interpretację o nr 0114-KDIP2-1.4010.212.2022.1.JC dotyczącą podatku u źródła z tytułu usług windykacyjnych.
Stan faktyczny
Wnioskodawcą jest spółka będąca polskim rezydentem podatkowym, podlegająca podatkowi od całości swoich dochodów niezależnie od miejsca ich osiągania. Głównym przedmiotem działalności spółki są usługi z zakresu IT, będące w całości opodatkowane podatkiem od towarów i usług.
Spółka zawarła umowę na usługi windykacyjne z podmiotem stanowiącym polski oddział spółki będącej rezydentem podatkowym w Holandii. Usługi obejmowały każdą wierzytelność przekazaną przez Usługobiorcę i składały się z następujących elementów:
-
- wezwanie dłużników do zapłaty długu,
- negocjowanie i monitorowanie planów zapłaty i/lub ugód,
- podejmowanie i monitorowanie sądowych czynności prawnych i/lub procedur upadłościowych.
Wysokość wynagrodzenia została uzależniona od kraju dłużnika oraz przeterminowania wierzytelności. Ewentualne usługi prawne będące częścią procesu odzyskiwania wierzytelności miały być refakturowane dla Usługobiorcy i określane na fakturze jako „koszty procesowe”.
W związku z zaistniałym stanem faktycznym, Spółka zwróciła się do organu z pytaniem, czy płatność za świadczone jej usługi (prawne oraz windykacyjne) objęte są dyspozycją art. 21. ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Stanowisko DKIS
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej na wstępie przypomniał o ograniczonym obowiązku podatkowym, w ramach którego każde państwo ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących rezydentami w zakresie uzyskiwanych dochodów ze źródła znajdującego się na jego terytorium. Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się, między innymi, przychody wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a uCIT, czyli przychody z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze. Przychody te, co do zasady, podlegają podatkowi u źródła.
Jak wskazał organ, katalog wymieniony w art. 21 ust. 1 pkt 2a ma charakter otwarty, o czym świadczy sformułowanie: „oraz świadczeń o podobnym charakterze”. Za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać te, które są równorzędne pod względem prawnym do tych bezpośrednio wskazanych w przepisie. Jako kryteria równorzędności organ wymienił tożsamość przesłanek pozwalających na uzyskanie tej usługi oraz wynikających z nich praw i obowiązków stron. Jak wskazał organ, chodzi o zasadnicze podobieństwo tychże stosunków prawnych, determinowane także poprzez warunki wskazane w umowie. Powołując się na orzecznictwo organ wskazał, że czynności z art. 21 ust. 1 pkt. 2a dzielą się na dwie grupy – czynności wskazane bezpośrednio w przepisie i czynności, które oprócz posiadania w przeważającym wymiarze wspólnych cech z pierwszą grupą, posiadają także ich własny zestaw cech charakterystycznych.
Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje znaczenia usług doradczych lub prawnych. Z pomocą może przyjść słownikowe, czy orzecznicze rozumienie tychże wyrażeń. Organ uznał, że koszty procesowe jako usługi prawne literalnie wymienione w przepisie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT są przedmiotem opodatkowania podatku u źródła, natomiast jego stanowisko w przypadku usług windykacyjnych pozostawało przeciwne.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej podkreślił, że nie można zgodzić się ze stanowiskiem, że usługi prawne powinny być oceniane w kontekście całości usług jako element nierozerwalnie połączony z usługą windykacyjną. Usługi prawne zostały wprost wymienione jako jedna z kategorii świadczeń wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Jak wskazał, “doradztwo” oznacza udzielanie fachowych porad, natomiast termin “doradzać” znaczy udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie. Doradcy mogą więc pomóc zleceniodawcy m.in. w przygotowaniu decyzji, rozwiązaniu problemów, czy usprawnieniu działania. Odwołując się do rozumienia klauzuli generalnej „podobnego charakteru”, nie można było stwierdzić, że usługi windykacyjne przejawiają cechy tożsame z usługami doradczymi. Tym samym, zdaniem organu, usługi windykacyjne nie należą do żadnej grupy świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a oraz nie są świadczeniami o podobnym do nich charakterze i w związku z tym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła.
Autor: Magdalena Krajewska – Asystent podatkowy
