W dniu 13 maja 2024 roku Dyrektor KIS wydał interpretację indywidualną o sygnaturze 0111-KDIB1-1.4010.130.2022.7.SG w zakresie ustalenia, czy sposób określenia oprocentowania na podstawie stawki WIBOR 3M z marżą 2% będzie zgodny z warunkiem przewidzianym w art. 11g ust. 1 pkt 1 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Stan faktyczny
Spółka będąca polskim rezydentem podatkowym planuje zawierać umowy pożyczki z podmiotami powiązanymi. Umowy te mają być zawierane w złotych polskich, a oprocentowanie ma być ustalane na podstawie stawki WIBOR 3M powiększone o marżę w wysokości 2%. Z uwagi na fakt, że stawka WIBOR 3M ulega zmianie podczas tzw. fixingu na podstawie danych przekazywanych przez największe banki działające w Polsce, Spółka zamierza wprowadzić uproszczenie polegające na stosowaniu średniej arytmetycznej z pięciu ostatnich notowań WIBOR 3M z poprzedniego miesiąca.
Tak wyliczona stawka obowiązywałaby przez cały kolejny miesiąc kalendarzowy. W ocenie Spółki, takie podejście ułatwi zarządzanie umowami pożyczkowymi, eliminując konieczność codziennego monitorowania zmian stopy WIBOR 3M, jednocześnie zachowując zgodność z przepisami prawa podatkowego. Wnioskodawca zakłada, że opisany sposób ustalania oprocentowania będzie zgodny z art. 11g ust. 1 pkt 1 i ust. 4 ustawy o CIT.
Spółka zwróciła się do organu podatkowego z wnioskiem o potwierdzenie, że zaproponowany sposób ustalania oprocentowania spełnia warunki określone w art. 11g ust. 1 pkt 1 i ust. 4 ustawy o CIT, co pozwoliłoby na skorzystanie z mechanizmu safe harbour.
Stanowisko wnioskodawcy
Wnioskodawca stwierdził, że zaproponowany sposób ustalania oprocentowania będzie zgodny z warunkiem przewidzianym w art. 11g ust. 1 pkt 1 i ust. 4 ustawy o CIT, który dotyczy możliwości skorzystania z uproszczenia safe harbour. Zaproponował on metodę ustalania oprocentowania pożyczki na podstawie średniej arytmetycznej stawki WIBOR 3M z pięciu ostatnich notowań z poprzedniego miesiąca, aktualizowanej co miesiąc.
Stanowisko organu podatkowego
Organ podatkowy uznał, że zaproponowany przez Spółkę sposób ustalania oprocentowania jest niezgodny z przepisami art. 11g ustawy o CIT, a co za tym idzie odrzucił możliwość stosowania uśrednionej stawki WIBOR 3M, wskazując, że nie jest ona zgodna z przepisami dotyczącymi safe harbour, który wymaga, aby oprocentowanie było ustalane zgodnie z warunkami określonymi w obwieszczeniu Ministra Finansów aktualnym na dzień zawarcia umowy pożyczki.
Podstawa decyzji
Aby podatnik mógł skorzystać z uproszczenia typu “safe harbour” dla pożyczek, muszą być spełnione następujące warunki:
- Oprocentowanie pożyczki musi być ustalone na dzień zawarcia umowy na podstawie bazowej stopy procentowej i marży zgodnie z obwieszczeniem Ministra Finansów.
- Pożyczka nie może zawierać dodatkowych opłat poza odsetkami.
- Okres pożyczki nie może przekraczać 5 lat.
- Łączny poziom zobowiązań albo należności z tytułu kapitału pożyczek z podmiotami powiązanymi nie może przekraczać 20 mln zł.
- Pożyczkodawca nie może pochodzić z kraju stosującego szkodliwą konkurencję podatkową.
Spełnienie tych warunków gwarantuje ochronę podatnika przed zakwestionowaniem oprocentowania przez organy podatkowe oraz zwalnia z obowiązku sporządzenia lokalnej dokumentacji cen transferowych.
W odniesieniu do pierwszego podpunktu, zgodnie z art. 11g ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, oprocentowanie pożyczki musi być ustalane na dzień zawarcia umowy w oparciu o rodzaj bazowej stopy procentowej i marżę, które są określone w obwieszczeniu Ministra Finansów obowiązującym na dzień zawarcia umowy. Warunkiem skorzystania z uproszczenia safe harbour jest niezmienność tych elementów przez cały okres trwania umowy pożyczki, co oznacza, że raz ustalona stopa bazowa i marża nie mogą być zmieniane na podstawie późniejszych notowań lub innych modyfikacji.
Art. 11g ust. 4 ustawy o CIT dodatkowo precyzuje, że Minister Finansów ogłasza, nie rzadziej niż raz w roku, co do zasady w grudniu, rodzaj bazowej stopy procentowej i marżę, które obowiązują dla celów ustalania oprocentowania w transakcjach kontrolowanych. To oznacza, że podatnicy korzystający z safe harbour muszą dostosować się do tych warunków na dzień zawarcia umowy i nie mogą ich zmieniać w trakcie trwania pożyczki.
Dyrektor KIS uznał, że zaproponowany przez Spółkę sposób ustalania oprocentowania pożyczek nie spełnia warunków określonych w art. 11g ustawy o CIT, co wyklucza możliwość skorzystania z uproszczenia “safe harbour”. Organ podkreślił, że oprocentowanie musi być ustalane na dzień zawarcia umowy i nie może być zmieniane na podstawie późniejszych notowań. W związku z tym, zaproponowana przez Spółkę metoda, oparta na uśrednianiu stawki WIBOR 3M, została uznana za niezgodną z przepisami.
Wnioskodawca, chcąc ustalać średnią arytmetyczną wartość z pięciu ostatnich notowań WIBOR 3M z poprzedniego miesiąca, nie spełnia warunku art. 11g ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, mówiącego o ustalaniu oprocentowania na dzień zawarcia umowy na podstawie bazowej stopy procentowej. Zgodnie z obwieszczeniem Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2022 r. w sprawie ogłoszenia rodzaju bazowej stopy procentowej i marży dla potrzeb cen transferowych w zakresie podatku CIT, Wnioskodawca powinien skorzystać z odpowiedniego rodzaju bazowej stopy procentowej – w tym przypadku WIBOR 3M lub WIRON 3M dla pożyczek w złotych. Dodatkowo, określona marża nie powinna przekraczać 2,9 punktu procentowego dla pożyczkobiorcy oraz nie powinna być mniejsza niż 2,4 punktu procentowego z perspektywy pożyczkodawcy.
Stanowisko organu może mieć istotny wpływ na podmioty powiązane, które zawierają umowy pożyczkowe, zwłaszcza w kontekście stosowania różnych wskaźników bazowych przy obliczaniu oprocentowania zgodnie z przepisami ustawy o CIT. Przedstawiona interpretacja dostarcza informacji dotyczących zasad ustalania oprocentowania pożyczek w ramach mechanizmu safe harbour. W związku z tym podatnicy powinni pamiętać, aby przy stosowaniu uproszczenia w ramach cen transferowych odwoływać się do przepisów art. 11g ust. 4 ustawy o CIT oraz do corocznych obwieszczeń Ministra Finansów dotyczących ogłaszania rodzaju bazowej stopy procentowej i marży.
Autor: Maciej Reluga – Asystent podatkowy
