W dniu 17 listopada 2022 roku Dyrektor KIS wydał interpretację indywidualną o sygn. 0111-KDIB2-1.4010.515.2022.2.BJ w zakresie ustalenia, czy nabycie od kontrahentów, niemających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, przestrzeni reklamowej na portalach internetowych celem ich dalszej odsprzedaży podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła.
Stan faktyczny
Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa przestrzeń reklamową na portalach internetowych od kontrahentów zagranicznych niemających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu. Wnioskodawca nie umieszcza na tej przestrzeni własnych reklam, lecz odsprzedaje ją po wyższych cenach innym podmiotom.
Mechanizm działania prezentuje się w sposób następujący: kontrahent zagraniczny (wydawca portalu internetowego) rejestruje się na platformie Wnioskodawcy i dokonuje zamieszczenia oferty emisji artykułu sponsorowanego. W dalszej kolejności Wnioskodawca tę ofertę moderuje oraz prezentuje w swoim katalogu, czyli bazie ofert, do której dostęp ma podmiot chcący zamieścić swoją reklamę na wybranym przez siebie portalu internetowym. Spośród dostępnych ofert wybiera tę, która odpowiada jego wymaganiom i opłaca ją. To zamówienie automatycznie trafia do kontrahenta zagranicznego, który jest odpowiedzialny za jego realizację. W tym momencie otrzymuje stosowne wynagrodzenie, które trafia na jego indywidualne konto w systemie Wnioskodawcy. Faktyczna wypłata środków na rzecz kontrahenta zagranicznego następuje w momencie dokonania zlecenia dyspozycji w systemie Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie świadczy na rzecz swoich kontrahentów innych usług – nie ingeruje w treści zamieszczane przez nich na wykupionych powierzchniach reklamowych, nie świadczy żadnych usług reklamowych: projektowania, doradztwa, planowania i podobnych. Zdaniem Wnioskodawcy zdarzenie to stanowi rodzaj pośrednictwa.
Stanowisko DKIS
W interpretacji Organ wskazał na wyjaśnienie znaczenia pojęcia: „usług reklamowych”, zawartego w ww. przepisie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Wobec braku w ustawie definicji usług reklamowych, Organ przywołał wykładnię językową, orzecznictwo TSUE na gruncie prawa Unii Europejskiej oraz wykładnię Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Usługi reklamowe stanowią czynności związane z oddziaływaniem na klientów i potencjalnych nabywców polegające na dostarczaniu informacji, argumentacji, obietnic, zachęty i skłaniania klientów do korzystania z usług przedsiębiorcy. Powyższe oznacza, w opinii Organu, że kwoty wypłacane kontrahentom za zakupioną powierzchnię reklamową będą stanowić wynagrodzenie za świadczenie usług reklamowych. Wnioskodawca nabywa bowiem „na własność” przestrzeń reklamową na portalach internetowych od kontrahentów zagranicznych (szeroko rozumianą, w tym w mediach cyfrowych), które mogą być wykorzystane jedynie w celu reklamowym (w przeciwieństwie np. do samochodu, na którym umieszczono przekaz reklamowy). Kierując się zatem wytycznymi TSUE, w ocenie DKIS należy uznać te świadczenia za usługi reklamowe – prawo do zamieszczenia na nabytej powierzchni reklamy – którą Wnioskodawca odsprzedaje innym podmiotom. Powyższą argumentację wspiera również klasyfikacja statystyczna. Zgodnie bowiem z klasyfikacją PKWiU w dziale 73, jako usługi reklamowe sklasyfikowano usługi dotyczące pośrednictwa w sprzedaży miejsca lub czasu na cele reklamowe (73.12).
W związku z powyższym Organ uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe i wskazał, że należności wypłacane kontrahentom niemającym na terytorium Polski siedziby lub zarządu, związane z nabyciem przestrzeni reklamowej na portalach internetowych w celu ich dalszej odsprzedaży, mieszczą się w katalogu świadczeń objętych ryczałtowym podatkiem dochodowym, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Tym samym wypłata należności za zakupioną powierzchnię reklamową na rzecz kontrahentów będzie objęta obowiązkiem podatku u źródła.
Autor: Marta Kiryczuk – Konsultant podatkowy
